C-pop, czyli pop chiński

Skrót c-pop odnosi się do chińskiej muzyki popularnej. Artyści tego nurtu pochodzą z krajów, których ludność używa tego języka. Przykładami mogą być Honkong, Singapur, Tajwan czy w końcu Chiny kontynentalne. Chiński pop pochodzi od współczesnych utworów z muzyki shidaiqu. C-pop często dzieli się jeszcze na dwa podgatunki, a mianowicie pop kantoński nazywany cantopopem, oraz mandaryński – mandopop. Jednak aktualnie ten podział się zaciera, ponieważ różnice pomiędzy tymi podgatunkami się zmniejszają. Często mówi się również o tajwańskim popie. Pochodzi on jednak od japońskiego enka i z tego powodu omawiany jest osobno. Jeśli chodzi o historię chińskiego popu podstawą chińskiej muzyki popularnej są piosenki śpiewane w dialektach Szanghaju. Za ojca tego stylu uznaje się często Li Jinhuia oraz Bucka Claytona (Amerykanina, który „przywiózł” do Chin jazz). W latach dwudziestych chiński pop zdobywał uznanie na salach tanecznych i w nocnych klubach. W czasie wojny taka muzyka była uznawana za skrajnie lewicową. W 1949 roku c-pop został skojarzony z pornografią, jako „żółta muzyka”. Problemem dla rozwoju tego gatunku była również wszechobecna cenzura. W europie c-pop nie jest zbyt popularnym gatunkiem. Znajduje słuchaczy tylko i wyłącznie w gronie ludzi szczególnie zainteresowanych specyficzną i orientalną muzyką. Na c-pop składają się różne style, takie jak balladowy, rock, hip-hop czy R&B.