Początki muzyki rozrywkowej

W Nowym Orleanie na początku dwudziestego wieku powstał bardzo niezwykły, oraz kontrowersyjny w swoich czasach gatunek muzyczny, czyli jazz. Mimo tego, że to właśnie jazz jest uważany za tak „nieprzyzwoity” gatunek muzyczny jest on połączeniem dwóch innych, istniejących już gatunków muzycznych, jak blues oraz ragtime. Jazz ma w sobie również elementy muzyki europejskiej, mimo że największą popularnością cieszył się na terenie Stanów Zjednoczonych, gdzie najczęściej jego twórcami były osoby o czarnej skórze. Do najważniejszych cech charakterystycznych jazzu należy specyficzna rytmika – mianowicie możemy tam usłyszeć rytm synkopowany w parzystym metrum 4/. Ponadto w przypadku jazzu jest bardzo duża dowolność interpretacji zarówno tekstu, jak i całego utworu muzycznego. Jazz ma specyficzną aranżację (składającą się z dosyć powtarzalnych, ale licznych instrumentów muzycznych). Najbardziej wyjątkową cechą jazzu jest to, że tworzy się go najczęściej w sposób spontaniczny, czyli muzyk improwizuje w czasie gry na swoim instrumencie. Ten fakt jest akurat bardzo wytłumaczalny, ponieważ muzycy byli najczęściej dziećmi lub wnukami niewolników, którzy nie mieli żadnego wykształcenia muzycznego – grali po prostu to, co akurat przychodziło im na myśl. Niektórzy muzykolodzy nie określają jazzu jako oddzielnego gatunku muzycznego, ale jako formę interpretacji zjawiska, którego dotyczy dany utwór muzyczny.