Poprawna definicja „muzyki klasycznej”

Każdy z nas zna wyrażenie „muzyka klasyczna”. Niestety, nie jest to poprawna forma. Uznawana jest ona powszechnie w języku potocznym. Lepszym sformułowaniem w tym momencie jest muzyka poważna. Jeśli chodzi o historię tego gatunku uznaje się, że jest ona podobnie podzielona jak biorąc pod uwagę sztukę piękną i literaturę. Charakterystyka stylu jest dość pogmatwana i nie należy do najprostszych. Pewnym jest, że do muzyki poważnej nie możemy zaliczyć muzyki filmowej oraz tanecznej, takiej jak polonez czy walc. Fuga, symfonia czy koncert są podstawowymi przykładanie utworów należących do tego gatunku. Zatem można stwierdzić, że „muzyka klasyczna”, to taka, której tylko słuchamy. Styl odróżnia się od innych występowaniem jedynie instrumentów, wyłącznie takich, w których dźwięk powstaje mechanicznie (nie mogą być to instrumenty elektryczne czy elektroniczne). Charakteryzuje się, jak już wcześniej wspomniano, wykorzystywaniem klasycznych muzycznych form (takich jak sonata, opera, preludium czy symfonia). W muzyce poważnej nie spotkamy improwizacji, jak również zapożyczeń i cytatów. Współcześnie muzyka ta ma za zadanie kontynuować tradycje muzyczne. Nie jest jednak powiedziane, że obowiązują ją jedynie utarte schematy. W tegorocznych utworach często można doszukać się świeżej nutki nowatorstwa oraz eksperymentami. Muzyki poważnej słuchają ludzie w różnym wieku, jednak większość słuchaczy to osoby starsze.